W przeszłości Bukowina była majątkiem należącym do niemieckiej gałęzi rodu Wejherów, którzy posiadali tu piękny dwór. Niestety został on zniszczony tuż po wojnie. W samym centrum wsi, na pagórku częściowo obwarowanym murem z ciosanego kamienia, otoczony starymi dębami i bukami stoi XVIII wieczny, ryglowy kościółek.
Pierwsze wzmianki o miejscowym kościele pojawiają się w 1571 r., w związku z napływająca na tereny Ziemi Lęborskiej reformacją. W roku tym w Bukowinie osiadł pierwszy pastor ewangelicki Gregorius Licetzki. Pomimo akcji rekatolizacyjnej, przeprowadzonej po śmierci Bogusława XIV w latach 1637 – 1657, kościół w Bukowinie pozostał pod władaniem protestantów aż do 1945 r.
Obecny kościół, wybudowany w miejscu, w którym pierwotnie stała dawna świątynia, ma konstrukcję ryglową. Został ufundowany w 1728 r. przez Ernesta von Weihera, co uwidocznione zostało w formie inicjałów na wiatrowskazie – chorągiewce na szczycie wieży. Ściana zachodnia świątyni wraz z wieżą obłożona jest okładziną z desek, zaś konstrukcja okien sięga aż po dach. Zniszczenia ostatniej wojny oraz powojenny remont zatarły w sposób znaczny pierwotny wystrój świątyni. Z nielicznych zachowanych obiektów zabytkowych na uwagę zasługuje znajdujący się w ołtarzu obraz olejny na płótnie z XVIII w. przedstawiający scenę ukrzyżowania Chrystusa oraz znajdującą się po lewej stronie przy ołtarzu chrzcielnicę, pierwotnie znajdującą się na wyposażeniu kościoła w Łebuni. Poza tym warto zwrócić uwagę na dwie nagrobne płyty (przed ołtarzem) poświęcone fundatorowi kościoła Ernestowi von Weiherowi oraz innemu przedstawicielowi rodu Weiher – Franciszkowi Jerzemu.
Wnętrze kościoła oświetlane jest przez półkoliście zakończone, współczesne witraże. Jest to świątynia orientowana z charakterystycznym wejściem od zachodu. Nad kruchtą znajduje się mała, dwukondygnacyjna wieża.
